Las gallegas Fillas de Cassandra: "Para crear hai que desaparecer un pouco"

Fillas de Cassandra, el dúo formado por Sara Faro (2001) y María SOA (1996), han pintado la "última pincelada" de su nuevo traje, Hibernarse. Las jóvenes artistas viguesas han presentado este viernes un showcase exclusivo en el museo MARCO de Vigo, que se trasladará este sábado a la Fundación Luis Seoane de A Coruña. 

Las viguesas Fillas de Cassandra reivindican el gallego: "Agora fálase moito menos. Os datos son terribles"

Fillas de Cassandra es una apuesta clara por la tradición musical y oral de Galicia, con un potente mensaje político que parte de sus experiencias personales. Hibernarse es ejemplo de ello, aunque esta vez el carácter feminista de su primer LP Acrópole queda en un segundo plano para hacer un "reclamo á pausa e aos procesos artesanais".

El dúo ha hilado con cuidado y delicadeza su nuevo traje, que también es una oda a la creatividad. Por eso, la elección del museo MARCO y de la Fundación Luis Seoane para acoger estos showcase exclusivos.

"Comprendía moitas cousas a nivel artístico e histórico que ían moi da man con Hibernarse. Isto non deixa de ser unha peza artística que expoñer neste lugar", comentan durante su entrevista a Treintayseis, un día antes de vivir con su público un show íntimo, en el que mostrarán en detalle este proyecto que traspasa lo musical.

Vuestros conciertos de la gira Últimas Dionisíacas destacaban por transmitir mucha energía, ¿cómo os vais a adaptar a un contexto más íntimo?

María: Tiñamos moitísimas ganas de facer algo así deste xeito. Cremos ademais que as catro cancións de Hibernarse entraban un pouco a calzado nas Dionisíacas, dentro dese festexo. Entrarán nalgún momento, pero queriamos darlle ese espazo que se merecían por separado. Son cousas que queremos contar con cercanía.

Un poco al hilo del proyecto, ¿no?

Sara: Si, o proxecto xurde como un reclamo á pausa e aos procesos artesanais e todo o que iso implica. Entón sentiamos que este formato de presentación físico era como a última pincelada do concepto de Hibernarse, que tamén ten moito que ver con estar recollidas, nun espazo máis pequeno e máis cercanas.

¿Pondréis en práctica esa pausa después de estos conciertos?

María: Esa era a intención (ríe)

Sara: Hibernarse é un reclamo desa pausa, aínda non unha práctica (ríe también).

Así es el nuevo proyecto de las viguesas Fillas de Cassandra, que verá la luz el 20 de marzo Fillas de Cassandra

Discurso político que traspasa todo tipo de fronteras

Vuestras canciones tienen una importante carga ideológica, ¿cómo es el proceso creativo para trascender a otros públicos que pueden no compartir vuestros ideales?

María: Paréceme moi relevante, porque creo que todo o que contamos son dende as nosas vivencias, que teñen un discurso político por como somos nas nosas vidas. Pero en todo momento tivemos moitísimo coidado de intentar non adoctrinar e non sentenciar, nin coas letras nin coa música.

Sara: Eu creo que si que teñen dúas lecturas e se activa o político no momento no que a túa ideoloxía vai da man da nosa, pero poderías escoitar a nosa música en contextos moi diversos. Isto non deixa de ser unha sorte, pero non deixa tamén de ser facer política, chegar a todos os lugares onde conseguimos que a música estea presente.

Un discurso que traspasa ideologías y fronteras, ya que habéis actuado hasta en Marruecos, ¿cómo vivís este éxito?

María: É unha chulada pola oportunidade que te da chegar a outros sitios. Realmente o disfrute parte de facer unha música que nos gusta. O difícil vai ser agora, como se leva ese éxito, como avanza ou desavanza, e como se crea música a partir dese éxito. O difícil vén agora, ata o momento disfrutamos moitísimo.

Sara: Como construir agora, xa existindo unha expectativa dende fóra, que moitas veces ten que ver co que reclamamos neste disco que é a constante inercia da industria, neste caso musical, de ter que estar presentes. E para crear hai que desaparecer un pouco. Salvagardar os tempos de creación e a nosa misión despois de Hibernarse.

Una ciudad "absolutamente hostil" para el gallego

Sois las dos de Vigo y neofalantes, ¿consideráis Vigo una ciudad hostil para el gallego?

María: Absolutamente hostil, vas pola rúa e non te atopas absolutamente a ninguén que fale galego. E agora, que me mudei a Moaña e Sara a Santiago, vas pola rúa e escoitas moito galego. Para min é algo absolutamente incrible.

Sara: E os nenos e as nenas nos parques, que iso é o que a min máis me chama a atención en Compostela, que falan en galego. Aquí é un territorio de zona cero.

¿Disteis el paso de hablar gallego en Vigo?

Sara: Non, eu dino en Salvaterra e María en Badajoz. Cada unha dentro das súas vivencias persoais tomou esta decisión que é política, de facer perdurar esta marabillosa lingua.

María: O meu primeiro intento foi no cole, que todos os profesores e o pensamento xeral era de apoiar e falar en galego, pero non había ningún alumno que o intentara. Era un pouco facerte a guai. Xa ves ti. Entón, foi moi difícil en Vigo e din o paso en Badajoz porque sentín esa identidade que formaba parte de min.

Fillas de Cassandra Cedida

Apostar pola cultura local

De la Sala Máster a la Porta do Sol, ¿qué supuso esto en vuestra carrera?

María: Unha conquista total. Agora, escoitei unha entrevista de Abel Caballero que dicía que os artistas locais en Castrelos non, que para iso está a Porta do Sol. Socorro. O importante é que a cultura esté en todos os espazos, non que a xente enche todos os sitios.

Sara: Que esté na rúa e que esté dispoñible. Porque ao final facer unhas presentacións en sala implica que xa coñezas o proxecto e pagues unha entrada, absolutamente fundamental para valorar a cultura; pero tamén, a nivel institucional, os concellos deben apoiar as esceas que hai nas súas cidades. E Vigo é un lugar super prolífico musical e artisticamente e necesita ese apoio tamén.

¿Pensáis que desde el Concello de Vigo se ponen trabas a la cultura local?

María: Máis que trabas, creo que non o ten tanto en conta. Non lle da o valor que realmente ten. Si que é verdade que nos actos de igualdad, do 25N, por exemplo, sempre apoian artistas galegas e danlles un espazo. Pero o que estaría chulo é poñelo no mesmo nivel que todos os grupos que veñen de fóra.