El Español
Treintayseis
Cultura

Javier Quiroga, el fotógrafo que pone rostro a la Coruña de la pandemia

Entrevistamos al responsable de O Novo Normal, que hace casi un año tomó la decisión de recoger las historias que dejó el confinamiento en los coruñeses
Javier Quiroga, autor de O Novo Normal.
Picado
Javier Quiroga, autor de O Novo Normal.
Ofrecido por:

Este mes de marzo se cumple un año desde que A Coruña y el resto del mundo se confinó durante dos largos meses. ¿Recuerdas qué hacías aquel día? Javier Quiroga estaba trabajando en el Universal. Como tantos otros se vio obligado a pasar en soledad ese aislamiento.

El primer día que pudo salir a la calle, cogió su cámara y comenzó a retratar a la gente. Fue entonces cuando nació O Novo Normal. Durante sus primeras semanas de actividad ya hablamos con Javier para que nos contase el objetivo de este proyecto.

Ahora, casi un año después, continúa recogiendo testimonios y ayudando a sobrellevar este extraño año de una forma muy particular. Poco a poco, ha ido creando el álbum familiar de esas más de 200.000 personas que nutren A Coruña. Hablamos con él en profundidad para que nos cuente todos los detalles de su proyecto y hacia dónde se encamina casi un año después.

¿Dónde estabas en marzo del 2020?

Estaba traballando no Universal. Recordo que rematou o meu turno e chegou a noticia de que había que pechar todo. Fun a por víveres en medio dun estado de shock. E para casa a poñer as novas e ver que sucedía. Penso que todos nos imos lembrar daquel día. 

Trabajando en el Universal. Recuerdo que terminó mi turno y llegó la noticia de que había que cerrar todo. Fui a por víveres en medio de un estado de shock. Y después para casa a poner las noticias y ver qué sucedía. Creo que todos nos vamos a acordar de aquel día.

¿Cómo fue tu confinamiento?

Con altibaixos. Eu vivo só e fíxoseme duro. Botaba mogollón de menos a hostalería. O contacto coa xente e tal. Pensaba que non ía ser así, porque son independiente e solitario. Pero nunca estivera tanto tempo só. Ao principio non o facía nada ben. Non fixen deporte e comía mal. Despois xa lle fun pillando o rollo, pero o principio foi moi 'destroyer'. 

Con altibajos. Yo vivo solo y se me hizo duro. Echaba mogollón de menos la hostelería. El contacto con la gente y tal. Pensaba que no iba a ser así, porque soy independiente y solitario. Pero nunca había estado tanto tiempo solo. Al principio no lo hice nada bien. No hice deporte y comía mal. Después ya le fui cogiendo el rollo, pero el principio fue muy destroyer.

“Soy profesora de instituto en el IES Rafael Puga Ramón y, aunque no en el mismo nivel que los sanitarios, sí que siento...

Posted by O Novo Normal: A Coruña on Tuesday, October 27, 2020

Antes de O Novo Normal ya tenías un proyecto similar sobre el Camino de Santiago.

Tamén é un proxecto amateur, feito por amor á arte. Fixen o Camiño e dinme conta de que era brutal para retratar xente. É perfecto para recopilar historias. Tiña outro proxecto de fotos e testemuñas moito máis en profundidade. Non tiven tempo de levalo a cabo. No do Camiño inspireime na páxina 'Humans of New York'. Conectei iso coas redes sociais, donde subía as historias.

También es un proyecto amateur, hecho por amor al arte. Hice el Camino y me di cuenta de que era brutal para retratar gente. Es perfecto para recopilar historias. Tenía otro proyecto de fotos y testimonios mucho más profundo. No tuve tiempo para llevarlo a cabo. En el del Camino me inspiré en la página Humans of New York. Conecté eso con las redes sociales, donde subía las historias.

¿Cuándo decidiste comenzar O Novo Normal?

Xa tiña a idea de baixar a facer fotos a ver que pasaba despois do confinamento. A última semana xa pensaba que se non o facía íame arrepentir. Tiven que concienciarme para baixar a cámara, porque se non non faría fotos. Agora a levo sempre. Cando vou pola rúa, se vexo a calquera que me chama a atención, pregúntolle. Incluso se teño présa. 

Ya tenía la idea de bajar a hacer fotos a ver qué pasaba después del confinamiento. La última semana ya pensaba que si no lo hacía me iba a arrepentir. Tuve que concienciarme para bajar la cámara, porque si no no haría fotos. Ahora la llevo siempre. Cuando voy por la calle, si veo a cualquiera que me llama la atención, le pregunto. Incluso si tengo prisa.

¿Cómo fueron aquellos primeros días?

Foi na época na que se podía baixar moi pouco tempo. Eu baixaba como un miura, porque tiña dúas horas só para sacar fotos e falar coa xente. Algún día volvín con 15 testemuñas. Non sei nin como.

Fue en la época en la que se podía bajar muy poco tiempo. Yo bajaba como un miura, porque tenía dos horas solo para sacar fotos y hablar con la gente. Algún día volví con 15 testimonios. No sé ni como.

"Cando vou pola rúa, se vexo a calquera que me chama a atención, pregúntolle. Incluso se teño présa"

¿Te sentías cómodo abordando a la gente por la calle?

A peña estaba moi comunicativa. Pensa que houbo moita xente que pasou soa dous meses vivindo unha experiencia moi potente. Todos estaban moi comunicativos. Aínda hoxe en día.

La peña estaba muy comunicativa. Piensa que hubo mucha gente que pasó sola dos meses viviendo una experiencia muy potente. Todos estaban muy comunicativos. Aún hoy en día.

¿Cómo fue evolucionando el proyecto?

Fluiu. Non me plantexo subir unha foto cada día. Bloquéome nese caso. Son consciente das miñas limitacións. Moitas testemuñas xurden no día a día. Loito contra esa sensación de que me vou a arrepentir se non pregunto ou fago unha foto. Pásame a diario. A maior parte da xente di que si. Moitos incluso xa coñecen a páxina.

Fluyó. No me planteo subir una foto cada día. Me bloqueo en ese caso. Soy consciente de mis limitaciones. Muchos testimonios surgen en el día a día. Lucho contra esa sensación de que me voy a arrepentir si no pregunto o hago una foto. Me pasa a diario. La mayor parte de la gente dice que sí. Muchos incluso conocen la página

¿Llevas la cuenta de los testimonios?

Sei os post que levo. Creo que son máis de 300. Cada cen fago unha pequena celebración persoal. 

Sé las publicaciones que llevo. Creo que son más de 300. Cada cien hago una pequeña celebración personal.

¨Pues la verdad es que a mí me vino bien este tiempo para estar en casa; tuve más tiempo para reflexionar que en los...

Posted by O Novo Normal: A Coruña on Wednesday, June 17, 2020

¿Cómo fue volver al Universal y compaginarlo con O Novo Normal?

Baixou o número de publicacións, claro. Tiven de adecuar un pouco o horario. Si que tento todas as semanas subir polo menos unha testemuña. Tamén é certo que moitas fotos as conseguín traballando. E algunha das mellores son mentres traballo. Por exemplo, un retrato dun arxentino chamado Gastón que estaba na terraza. Nun segundo, contoume a súa historia e sacamos a foto. 

Bajó el número de publicaciones, claro. Tuve que adecuar un poco el horario. Sí que intento todas las semanas subir por lo menos un testimonio. También es cierto que muchas fotos las conseguí trabajando. Y alguna de las mejores son hechas mientras trabajo. Por ejemplo, un retrato de un argentino llamado Gastón, que estaba en la terraza. En un segundo, me contó su historia y sacamos la foto.

¿En qué momento te contactan de Cultura de Galicia para una campaña publicitaria?

A través da axencia Nasas de A Coruña contactáronme. Eu non os coñecía, pero a súa directora Fátima si que seguía a miña páxina. Encargáronlle desde Cultura de Galicia facer unha campaña en redes para promocionar a cultura no Nadal. Gustoulles o meu formato e pensaban facelo eles, pero decidiron chamarme para ver se quería ocuparme.

A través de la agencia Nasas de A Coruña me contactaron. Yo no los conocía, pero su directora Fátima sí que seguía mi página. Le encargaron desde Cultura de Galicia hacer una campaña en redes para promocionar la cultura en Navidad. Les gustó mi formato y pensaron en hacerlo ellos, pero decidieron llamarme para ver si quería ocuparme.

¿Llegaste a pensar que sería exportable este formato?

E que o formato non é meu. Eu tamén me inspirei noutros traballos. É un contido moi auténtico.

Es que el formato no es mío. Yo también me inspiré en otros trabajos. ES un contenido muy auténtico.

¨Que como pasei o confinamiento? (Risas) Pois cun neno de cinco anos e asustada, a verdade... moi asustada. O ano...

Posted by O Novo Normal: A Coruña on Friday, November 13, 2020

Fomentar el comercio local y de proximidad es otro de los objetivos de O Novo Normal.

Xurdiu sen moita planificación. Entro nos negocios e falo cos donos. Trato que sexan negocios levados por mulleres, que penso que o teñen máis difícil que os homes. Debería pillar unha periodicidade, porque a moita xente lle funcionou. Por exemplo, a miña amiga Lucía tiña a Chirileira, un proxecto de alimentos ecolóxicos. Encargueille unha cestiña e fixemos unha foto. O seu post chegou a 1.000 'me gusta' e esgotou a producción e incluso saiu na Galega. Paréceme brutal que un proxecto tan pequeno que depende dunha cámara nada máis teña tal impacto.

Surgió sin mucha planificación. Entro en los negocios y hablo con los dueños. Trato de que sean negocios llevados por mujeres, que pienso que lo tienen más difícil que los hombres. Debería pillar una periodicidad, porque a mucha gente le funcionó. Por ejemplo, mi amiga Lucía tenía A Chirileira, un proyecto de alimentos ecológicos. Le encargué una cesta e hicimos una foto. Su publicación llegó a 1.000 'me gusta' y agotó la producción e incluso salió en la TVG. Me parece brutal que un proyecto tan pequeño que depende de una cámara nada más tenga tal impacto.

"Paréceme brutal que un proxecto tan pequeno que depende dunha cámara nada máis teña tal impacto"

Hablando de publicaciones exitosas, algunas se hicieron virales. Recuerdo la de Ángel del Café de Macondo o la de Jaume, de la Mardi Gras.

O de Ángel foi porque pasei por diante e vino subido na barra arranxando o local. Parecía un náufrago. A Jaume atopeino con Bruce, o seu cadelo. Pregunteille que tal e contoume o que poño na testemuña, que estaba a cousa moi fastidiada. Pedinlle permiso e deumo sen darlle importancia. Penso que nin sabía de que se trataba. A seguinte vez que o vin díxome: "Pero hippie, que me para la gente por la calle". 

Lo de Ángel fue porque pasé por delante y lo vi subido en la barra arreglando el local. Parecía un náufrago. A Jaume lo encontré con Bruce, su perro. Le pregunté qué tal y me contó lo que pongo en el testimonio, que estaba la cosa muy fastidiada. Le pedí permiso y me lo dio sin darle importancia. Creo que ni sabía de qué se trataba. La siguiente vez que lo vi me dijo: "Pero hippie, que me para la gente por la calle".

“Yo no cuento con trabajar hasta el próximo año. Los que mandan metieron la pata y ahora se dan cuenta; supongo que en...

Posted by O Novo Normal: A Coruña on Thursday, September 10, 2020

Muchos son rostros conocidos de A Coruña.

Eso mola. Ver a xente coñecida, que a coñeces só de vista, e descubrir a súa historia. 

Eso mola. Ver a gente conocida, que la conoces solo de vista, y descubrir su historia.

Supongo que será duro escuchar ciertas historias. Dramas de la pandemia, por ejemplo.

A esa xente xa lles pedía poder mandarlles o texto e que me desen a súa aprobación. Nunca quixen facer un show desas historias. Non sempre é fácil. A semana pasada faleceu unha persoa que saiu no blog de coronavirus. 

A esa gente ya les pedía poder mandarles el texto y que me diesen su aprobación. Nunca quise hacer un show con esas historias. No siempre es fácil. La semana pasada falleció una persona que salió en el blog de coronavirus.

Tu trabajo estuvo en el festival FFoco. ¿Cómo fue?

Estivo moi guai. Contactáronme os organizadores e quedou moi bonito. O deseño foi obra da miña irmá. Fun con bastantes amigos e case sempre había xente. Interesáballes o rollo aos asistentes. Agora as fotos van ir a La Salita de Juegos. Tamén ao Universal e ao Café de Macondo. Na Salita queremos facer actividades arredor das fotos. Pensamos falar coa xente da Pablo Picasso para facer un pequeno obradoiro.

Estuvo muy guay. Me contactaron los organizadores y quedó muy bonito. El diseño fue obra de mi hermana. Fui con bastantes amigos y casi siempre había gente. Les interesaba el rollo a los asistentes. Ahora las fotos van a ir a La Salita de Juegos. También al Universal y al Café de Macondo. En la Salita queremos hacer actividades acerca de las fotos. Pensamos en hablar con la gente de la Pablo Picasso para hacer un pequeño taller.

“Formamos parte da plataforma SHOSTALERÍA A Coruña. É unha plataforma asamblearia -sen cargos- da que nós somos os...

Posted by O Novo Normal: A Coruña on Tuesday, February 23, 2021

¿Cómo ves O Novo Normal dentro de un año?

Gustaríame continuar. Cando nos esquezamos do virus gustaríame continuar cun contido máis profundo e traballado. Historias cotiás pero con máis profundidade. É unha forma de coñecer xente.

Me gustaría continuar. Cuando nos olvidemos del virus me gustaría continuar con un contenido más profundo y trabajado. Historias cotidianas pero con más profundidad. Es una forma de conocer gente.

¿Tienes nuevos proyectos en mente?

Hai algún que polo de agora non se pode contar. 

Hay alguno que por el momento no se puede contar.

Cultura